Doğu Türkistan’da, Filistin’de, Amerika’nın güney sınırında, Kırım’da, Karabağ’da, Suriye’de, Ukrayna’da, Arakan’da, Afrika’nın kahir ekseriyetinde ve nice başka yerlerde; kültürel asimilasyon bahanesiyle, dini zorbalıklar adına, büyüklük taslamak için ya da sadece kendi amacına hizmet eder şekilde keyfe keder zulüm yapılan bugünler gerçekten ilginç günler.
Eskiden, insanoğlu kadiri mutlak tanrı anlayışına sahipken; yaratıcının değişmez hakimiyeti altında fetihler ve savaşlar yapılırdı. Alınan kut gereği ilahi sorumluluk yeni yerler keşfetmeyi, fetihler yapmayı, yayılmayı ve hakimiyet kurmayı şart koşardı. Ya da sadece toplumların vatan saydıkları yerin zaruri müdafaası gerektiğinde, gereken karşılık verilirdi. Yine de tabiata zarar vermek, mazluma kıymak, çocuk katletmek, savaşla ilgisi olmayanlara zulmetmek gibi düşününce kötü, fiiliyatta rezil olan davranışlardan kaçınılırdı. Bu görüşe katılmayan insanların sayısı da azımsanmayacak kadar çok olacaktır, farkındayım. Eskiden de savaşlarda zulüm vardı, buna çok safi duygularla bakmak ahmaklıktır da diyecekler fakat bahsettiğim görüşte anımsatmak istediğim millet ve toplumlar, dediğimin aksini yapmış değillerdir.
Bugün yaşanılan zulümler karşısında genelin tepkisi; elden bir şey gelmiyor, çok yazık insanlar ölüyor, kültürler ve şehirler yok oluyor, doğa katlediliyor heyhat demekten öteye geçmiyor. Demek ki yiğitler, yiğit milletler yok artık. Sadece uzakta sıkıntı yaşayan insanlara üzüldüğünü düşünen insanlar var.
Esasında insan uzaktaki birisi icin gerçekten üzülemez. Sadece kendi yakın çevresi için üzülebilir. Bu yaratılış gereği böyledir. Aksi söylemler ise sunidir. Birisini televizyonda görüp üzülmenin temelinde, kendi ve yakınlarını aynı durumu yaşar halde düşünüp akılda canlandırmak yatar.
Çocuğu olan ve onlarla bağ kurabilmiş insanların dünyaya ve topluma bakış açısı biraz farklıdır. En azından bu bireylerin empati ve merhamet duyguları bir nebze olsun daha yüksektir. Çocuklarının güven ve emniyet içerisinde doğması, yetişmesi, yaşlanması niyetiyle yaşadıkları toplumu daha medeni hale getirmeye çalışır ve bu konuda hassasiyet gösterirler. Gerekirse modernleşme adımlarını atarak medeniyet denilen kavrama ulaşmak için kendilerinden feda ederler.
Bazıları gerekenden çok fazlası ile israf içerisinde yaşıyorken bazıları sefaletten kırılıyor, burada temel yaşamsal ihtiyaçlardan beslenme kavramında adalet eksikliği var gibi gözüküyor. Robin Hoodvari kahramanlık olmadan bu adalet sağlanmayacak diye düşünüyorsanız; tüm dünya yüzölçümünün tarıma uygun kısmının sadece yüzde 10.9’unun tarım arazisi olarak kullanıldığını bilin isterim.
Esasında 8 milyarlık dünyada; temiz suya ulaşamayan 2.2 milyar insanın, açlık ve sefaletle uğraşan yaklaşık 1 milyar insanın, insanca barınma problemi olan milyonlarca insanın, bilgiye ve teknolojiye erişimi hiç olmayan milyonlarca insanın, sıkıntı yaşamayacağı kadar kaynak mevcut. Dünya kaynaklarının doğru şekilde, yeterli özveri ile kullanılması insanca yaşamak için yeterli olacaktır.
Sadece “insanlıkta bir sıkıntı var”.
Alıntı: TamgaTürk
